A room of one's own.

Dit blog bestaat al lang, sinds 2008. In het begin schreef ik heel regelmatig, in het Engels. Toen de zorg voor mijn kind steeds intensiever werd ben ik een apart blog gestart, om te verhalen over zijn leven en vooral over het speelprogramma dat we thuis begonnen. Ik wilde andere ouders een hart onder de riem steken en vooral een tegenwicht bieden in de benadering van autistische kinderen. Je kunt heel veel ontwikkelingskansen bieden, als je gelooft in mogelijkheden. Inmiddels is Pelle bijna 12. Volgend jaar gaat hij naar de middelbare school en ik ben in augustus al gestopt met bloggen over hem. Ik gun hem meer privacy.
Mijn leven met hem is nog altijd intensief. Maar ik geniet er ook van en heb energie genoeg voor andere dingen. De reden dat ik niet meer zo veel naai is dat ik altijd heel veel jongenskleren heb gemaakt en dat ik dat nu niet meer zo leuk vind. Het schattige is er af en Pelle draagt het liefst steeds hetzelfde. En dat is niet altijd meer datgene wat ik voor hem maak. Dus moet ik de bakens wat verzetten en dat kost me moeite. Want ik wil graag meer voor mezelf maken maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken. Naaitechnisch is het niet zo'n probleem, maar qua pasvorm wel. Dat is iets nieuws wat ik moet leren. En daar hik ik een beetje tegenaan. Vandaar dat het hier zo lang stil is geweest.
Maar nu heb ik zin om weer meer te doen en te laten zien. Dus ga ik weer van start.
Met een inkijk in mijn naaikamer.

Zo zag die er meer dan een jaar geleden uit.

Een blad met stoel en machine. Veel stof, een ladekast en een klein kastje (rechts op de foto) met mijn lockmachine bovenop.

Een mooi quilt van mijn moeder aan de muur.. Bovenop alle Ottobres voor kinderen.

Ladekast met fournituren in de hoek. Tijdschriften onder het blad.

Ladenkastje met tekenspullen en lockmachien.

Uitzicht op het balkon.

Natuurlijk was het fijn, een eigen kamer. Maar het was ook woekeren met de ruimte. Knippen deed ik op de grond in de woonkamer en daar streek ik ook.

En toen..... kregen we een nieuwe dakkapel.

Ons oude zolderkamertje ruimden we leeg. De administratie en het bureautje verhuisden naar de andere kant van de zolder.

En in de nieuwe kamer kwamen 2 grote werkbladen.

De fournituren bleven hierin.

En mijn bladen kwamen onderin de oude lundiakast.

 

Uitzicht op de boom.

Ikea trolley met projecten die in de maak zijn.

Mijn stoffenvoorraad zit nu om de hoek in een hokje onder het dak.

 De strijkplank staat op de overloop en is snel bij de hand.

Het kastje met de tekenspullen staat nu ook op de overloop.

Mijn voormalige naaikamer is nu gevuld met boeken (en een oude kindertekening van mijn man).

Het is nu heerlijk om te werken op zolder. In de komend post laat ik wat resultaten zien.