zaterdag 29 juli 2017

Pyjamabroekjes.

Vorig jaar schreef ik al dat mijn voornemen was om mijn stoffenvoorraad uit te dunnen en dat het probleem daarbij was dat ik zo veel kleine lappen heb. Een erfenis uit de tijd dat halve meters genoeg waren voor T-shirts voor mijn kind. Wat te doen?
Ik ga de lappen zo veel mogelijk gebruiken om gestreepte shirts van te maken, of bv. driehoekige.
Dit vind ik een mooi ontwerp.

Het is de Kite Fold Tee van Madeit Patterns.

En ik heb ook een andere oplossing gevonden: korte pyjamabroekjes. Mijn kind draag die graag.

Een bruin/creme gestreepte

Met aan de achterkant 3 stippen.


En een turquoise/geel gestreepte
 

Met een biaisbandje om de achterkant aan te geven.
Het patroon komt uit een oude Ottobre, nr. 6/2011 en is eigenlijk voor een katoenen broek. Ik heb het patroon veel korter gemaakt en heb een maat kleiner genomen. Die valt nog best groot uit voor mijn bonenstaak. Volgende keer neem ik nog  een kleinere maat.


Hier de jongen uit het blad. Mijn kind draagt geen bovenstuk in bed, dus dat heb ik er niet bij gemaakt.
De broekjes worden veel gedragen. Binnenkort maak ik nog een paar erbij.

zondag 23 juli 2017

Vlinder.

De school van mijn kind ging vorig jaar fuseren met een andere school. Er kwam een nieuwe naam, met het woord 'vlinder' erin. En een motto: 'Vol vertrouwen leren vliegen'. Er kwam een startfeest, zodat de kinderen en de ouders elkaar wat beter zouden leren kennen. De kleuters gingen dansen en dan zou het mooi zijn als ze dat met een vlinder in de hand konden doen. Daarom kreeg ik een telefoontje van de juf van groep 8: zou ik een vlinder willen maken? Ja, dat wilde ik wel. Een mooie kans om te experimenteren met wat delicate stoffen.

Ik ben begonnen met een frame van een afwasborstel en een piepschuim bal. Op de bal heb ik een pijpenrager vastgemaakt, voor de voelsprieten en aan de borstel het belangrijkste: de constructie voor de vleugels. De heb ik gemaakt van metalen kleerhangers, die ik een beetje verbogen heb. (Die kleerhangers had ik niet meer in huis, maar een oproepje bij de 'Ik zoek hoek' op facebook doet vaak wonderen.)



Daarna heb ik de vleugels bekleed met stof. Omdat ik geen blogpost in gedachten had, heb ik het hele proces destijds niet heel goed op de foto gezet. Deze opname is 's avonds gemaakt.


Voor de vleugels heb ik een zijden sjaal gebruikt (rechts) en die heb ik nog een keer overtrokken met een doorzichtige blauwe organza-achtige stof (links).  Ik heb eerste een papieren patroon gemaakt van de kleerhanger en dat gebruikt om de stof te knippen. Vervolgens heb ik 3 kwart met de machine genaaid en om de kleerhanger heen getrokken. De rest heb ik met de hand vastgezet. Ik heb bij de organza stof de naad laten zitten, voor een doorzichtig effect aan de rand. De kleerhanger heb ik gebogen, om een vleugelslag te imiteren.

Het lijfje en het hoofdje heb ik omwikkeld met een bruine tricot, en vervolgens met een glanzende bruine stof, die ik in repen heb geknipt en vast heb gezet met kleine steekjes. Ik heb zo veel mogelijk de glanzende zelfkant van de bruine stof gebruikt, vanwege het effect. Het 'staartje' heb ik expres een beetje open gelaten, zodat het lijkt of je nog een stukje van de rups kunt zien. (Weet niet of de anderen dat ook zo hebben ervaren 😏)


De vleugel heb ik verder versiert met plakkralen en pailletten en met rondjes uit een glanzende doorzichtige stof, die ik van school had gekregen. Ik heb de vleugel ook nog doorgestikt op de machine, zodat er een lijnenspel ontstond.
Ik heb nog overwogen om ogen op de kop aan te brengen, maar dat niet gedaan, omdat ik dat niet vond passen in het ontwerp.
Dit is het eindresultaat, in de zon op onze vensterbank.



De vlinder past makkelijk in een kleuterhand, voelt daar stevig aan. Na de dans tijdens het startfeest hangt hij nu in het kamertje van de directrice, te wachten tot hij weer mag vliegen als er straks een nieuw gebouw is gerealiseerd.

Mijn kind gaat nu van school. Hij heeft lang zijn cocon gezeten, maar vliegt nu heel voorzichtig uit. De school heeft hem al die jaren heel erg goed geholpen, ik had dat niet beter kunnen wensen. Met hem neem ik afscheid. Onder de voorwaarde dat ik graag nog dingen voor ze maak, de komende tijd.  Ze weten me te vinden.

maandag 17 juli 2017

A room of one's own.

Dit blog bestaat al lang, sinds 2008. In het begin schreef ik heel regelmatig, in het Engels. Toen de zorg voor mijn kind steeds intensiever werd ben ik een apart blog gestart, om te verhalen over zijn leven en vooral over het speelprogramma dat we thuis begonnen. Ik wilde andere ouders een hart onder de riem steken en vooral een tegenwicht bieden in de benadering van autistische kinderen. Je kunt heel veel ontwikkelingskansen bieden, als je gelooft in mogelijkheden. Inmiddels is Pelle bijna 12. Volgend jaar gaat hij naar de middelbare school en ik ben in augustus al gestopt met bloggen over hem. Ik gun hem meer privacy.
Mijn leven met hem is nog altijd intensief. Maar ik geniet er ook van en heb energie genoeg voor andere dingen. De reden dat ik niet meer zo veel naai is dat ik altijd heel veel jongenskleren heb gemaakt en dat ik dat nu niet meer zo leuk vind. Het schattige is er af en Pelle draagt het liefst steeds hetzelfde. En dat is niet altijd meer datgene wat ik voor hem maak. Dus moet ik de bakens wat verzetten en dat kost me moeite. Want ik wil graag meer voor mezelf maken maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken. Naaitechnisch is het niet zo'n probleem, maar qua pasvorm wel. Dat is iets nieuws wat ik moet leren. En daar hik ik een beetje tegenaan. Vandaar dat het hier zo lang stil is geweest.
Maar nu heb ik zin om weer meer te doen en te laten zien. Dus ga ik weer van start.
Met een inkijk in mijn naaikamer.

Zo zag die er meer dan een jaar geleden uit.

Een blad met stoel en machine. Veel stof, een ladekast en een klein kastje (rechts op de foto) met mijn lockmachine bovenop.
Een mooi quilt van mijn moeder aan de muur.. Bovenop alle Ottobres voor kinderen.
Ladekast met fournituren in de hoek. Tijdschriften onder het blad.

Ladenkastje met tekenspullen en lockmachien.



Uitzicht op het balkon.

Natuurlijk was het fijn, een eigen kamer. Maar het was ook woekeren met de ruimte. Knippen deed ik op de grond in de woonkamer en daar streek ik ook.

En toen..... kregen we een nieuwe dakkapel.


Ons oude zolderkamertje ruimden we leeg. De administratie en het bureautje verhuisden naar de andere kant van de zolder.


En in de nieuwe kamer kwamen 2 grote werkbladen.


De fournituren bleven hierin.
En mijn bladen kwamen onderin de oude lundiakast.
 
Uitzicht op de boom.
Ikea trolley met projecten die in de maak zijn.

Mijn stoffenvoorraad zit nu om de hoek in een hokje onder het dak.


 De strijkplank staat op de overloop en is snel bij de hand.

Het kastje met de tekenspullen staat nu ook op de overloop.

Mijn voormalige naaikamer is nu gevuld met boeken (en een oude kindertekening van mijn man).


Het is nu heerlijk om te werken op zolder. In de komend post laat ik wat resultaten zien.